From students' essays

Liaj pensoj kunfalis en la kapo, farante kaj rompante aliancojn kiel kalsonoj en lavmaŝino

La malgranda boato malrapide drivis trans la lageto, samkiel keglopilko ne drivus.

Johano kaj Maria neniam jam renkontiĝis.  Ili similis al du kolibroj, kiuj ankaŭ neniam jam renkontiĝis.

Ŝi havis malaltan, ĝorĝan ridon, kiel tiu sono kiun faras hundo ĵus antaŭ ol ĝi vomas.

La ruĝa brika muro havis la koloron de brik-ruĝa paŝtelo.

Li ege enamiĝis.  Kiam ŝi parolis, li pensis, ke li aŭdas sonorilojn, kvazaŭ ŝi estus ŝarĝaŭto retroiranta.

Li falis dekdu etaĝojn kaj trafis la trotuaron kiel papersako plena de legomsupo.

Li estis tiel lama kiel anaso.  Ne la metafora lama anaso, sed reala anaso, kiu vere lamis.  Eble pro tretado sur kontaktmino aŭ io.

Avo havis menson kiel ŝtalkaptilon – lasitan ekstere tiom longe ke ĝi fermiĝis pro rusto. 

His thoughts tumbled in his head, making and breaking alliances like underpants in a washing machine.

The little boat slowly drifted across the pond in exactly the same way a bowling ball wouldn’t.

John and Mary had never met. They were like two humming-birds who had also never met.

She had a deep, throaty laugh, like the sound a dog makes just before it throws up.

The red brick wall was the colour of a brick-red crayon.

He was deeply in love.  When she spoke, he thought he heard bells, as if she were a truck reversing.

He fell twelve storeys and hit the pavement like a paper bag filled with vegetable soup.

He was as lame as a duck.  Not the metaphorical lame duck, but a real duck that was actually lame.  Maybe from stepping on a landmine or something.

Granddad had a mind like a steel trap – one that had been left out so long it had rusted shut.